Pardon my French, maar als mensen me vragen waar ik het meeste last van heb, dan is het wel de eeuwige deken van vermoeidheid. En ja, de steken op de borst enzo zijn ook heus wel naar, maar dat kan je nog soort van negeren. En dus werd ik maandag gezien door fysio #2 Cees. Cees is gespecialiseerd in longproblematiek en m’n trainingfysio dacht dat ik wel gebaat zou zijn met ademhalingsoefeningen.

Dat je vervolgens al huilend bij de intake zit, had ik niet verwacht. Kom op! Verman jezelf, je bent een sterke vrouw. Dus slik ik de eerste brok in mijn keel weg, nadat ik de eerste vragenlijst op alle vragen “heel vaak” moest antwoorden.
De 2e vragenlijst kwam de vraag “Hoe vaak komt het voor dat je geen zin hebt om iets te ondernemen.” Dus ik houd mijn zeer plausibele verhaal op dat alles zoveel energie kost en dat ik na het douchen ’s ochtends echt al even rust moet nemen om überhaupt aan de dag te beginnen. “Ehm, als je het nu puur over energie hebt, die vraag komt later. Dit gaat echt over het zin hebben om iets te gaan doen.”
There came the waterworks! Ik kon het niet langer wegduwen, alle laatjes in m’n hoofd waar iets achter weggestopt zat sprongen tegelijk open en namen alle waterlanders mee.
(Voor wie beeldend denkt, zoals je het nu voor je ziet, ging het niet, maar voelde het wel. In werkelijkheid kwam de doos tissues naar voren en had deze dame een traan of 3 niet tegen kunnen houden.)

Om te voorkomen dat ik 1 van de COVID patiënten ben die een Chronisch VermoeidheidsSyndroom gaat opbouwen, wordt mijn revalidatie niet alleen voorzien van een stuk inspanning, maar juist ook een stuk ontspanning. Als je lijf constant aan staat, naast dat je extreem moe bent, slaap je namelijk ook niet. En slaap zorgt weer voor herstel, nou ja dat logica riedeltje waar mijn lijf even niet naar luistert.
En extra ademhalingstechnieken zijn natuurlijk nooit verkeerd, ook als ik geen COVID had gekregen, want als astma patiënt is het denk ik wel goed om af en toe weer even wat tips te krijgen.

Gisteren de eerste ontspanningssessie gehad, waar ik 5 minuten te laat aankwam, omdat ik gewoon naar de verkeerde praktijk onderweg was…hoezo vol hoofd?! En halverwege de sessie dacht ik alleen maar “als die man z’n mond even houdt, kan ik lekker slapen hier op tafel!” Dus zijn oefening werkte prima. Toen las ik gisteren op de Facebook groep voor langdurige patiënten iets over een warme kruik op je borstbeen voor de ontspanning van je middenrif.
Dus naar bed met een warm kruikje en de oefening in m’n achterhoofd. Ik kan je vertellen dat ik de hele nacht als een blok geslapen heb! Dus dit gaan we voorlopig elke dag volhouden.